Op zondag 23 september 2018 werd Corina Luca tijdens de eucharistieviering van 11 uur in de Sint-Niklaaskerk aangesteld als parochieassistente voor Blaasveld, Heindonk, Tisselt en Willebroek. Deken Guy De Keersmaecker bevestigde haar in deze functie, wenste haar veel geloof, sterkte en moed bij de uitvoering van haar taak in parochie Willebroek. Wij allen verwelkomen haar van harte en bidden dat ze met wat ‘vallen en opstaan’ zich gaandeweg zal thuisvoelen in haar opdracht en in de parochie en in de gemeenschap. Benieuwd naar Corina en haar taak, lees dan hier verder de tekst die verscheen in parochieblad van 19 september 2019. Daarin belicht Hedwig de functie van parochieassistente en verneemt u wie Corina is, welke weg ze aflegde.
Kerkopbouw is het werk van velen
In de catechese, de liturgie, de ziekenpastoraal, in de bewegingen en in solidariteitsacties nemen vrijwilligers kleine of grote taken op zich. Zonder vrijwilligers kan een parochie niet leven. Je hebt mensen die praktisch aangelegd zijn en je hebt ook vrijwilligers die meedenken en mee leiding nemen in de nieuwe grotere parochies. Je hebt medewerkers die het hele jaar door actief zijn en er zijn er die opteren voor een beperkte opdracht. Allen zijn ze onmisbaar. Elk engagement dient naar waarde geschat te worden. Vrijwilligers behartigen dit dienstwerk gratis. Een uitdrukkelijke ‘DANK U WEL’ overigens, voor de trouwe inzet van al deze mensen.
Er zijn ook vrijgestelden nodig, zowel voor deeltaken als voor leidinggevende functies. Priesters, diakens, parochieassistenten : elk hebben ze een specifieke taak in de pastoraal. Parochieassistenten zijn lekengelovigen die van de bisschop een zending hebben gekregen. Samen met de priesters, de diakens, en de aangestelde veldverantwoordelijken zijn zij medewerkers van de bisschop in zijn pastorale taak. Parochieassistenten kunnen deeltijds of voltijds werkzaam zijn in een decanaat, een parochie, een pastoraal centrum of een diocesane dienst.
Na een masteropleiding aan de K.U.L. en als lekengelovige wordt Corina Luca door Mgr. Vanhoutte geroepen en gezonden als voltijdse parochieassistente in de parochie Willebroek. Ze zal hier als gedoopte en gevormde meewerken aan de pastorale zorg. Haar plaatselijke opdracht is heel divers, en omvat tal van taken waarvoor geen wijding vereist is. Zij maakt deel uit van de parochieploeg ‘De Wijnstok’, als adjunct van pastoraalcoördinator Lutgart Van Moer. Civielrechtelijk is zij bedienaar van de eredienst zoals vermeld in de Grondwet.
Ik ben er bijzonder dankbaar om, en ook fier dat Corina deze opdracht heeft aanvaard.
Corina, waar liggen je wortels?
Geboren in 1984 in Oost-Roemenië (het post-Ceausescutijdperk) in Tulcea, een stad gelegen aan de Donaudelta richting de Zwarte Zee. Gelovige ouders en grootouders, een huis met moestuin, kippen en fruitbomen op het platteland, twee jongere broers Sergiu en Florin zorgden voor een gelukkige jeugd. Lagere school in het dorp, dan de klassieke meisjesopvoeding tot naaister, op achttien een jaartje hogeschool richting agricultuur om te eindigen als theologiestudente aan de universiteit van Boekarest. Dat is in een notendop mijn Roemeens verleden.
Hoe maakte je de vreemde sprong van praktische, technische opleidingen naar de toch meer theoretische godsdienstwetenschappen?
Wel, het leven lijkt op een weg, waarbij je altijd – bewust of onbewust – de juiste afslag lijkt te kiezen. Noem het toeval of een sturende kracht van boven? Geloof liep als een rode draad door ons leven en onze opvoeding, even vanzelfsprekend als hier in de jaren 50 van de vorige eeuw. Na de opleiding aan de hogeschool raakte ik met behulp van een bevriende buurvrouw aan het werk als boekhoudster. Weer een zijsprong. De parochiepriester verbaasde zich erover dat ik niet verder studeerde. Mijn vader verdiende wel een redelijk loon als spoorwegarbeider, maar een gezin met drie kinderen onderhouden én ze laten studeren is nooit eenvoudig. Een studiebeurs en vakantiewerk gaven de nodige armslag en ik schreef me in aan de universiteit aan de faculteit theologie. Dit was te combineren met de opleiding tot maatschappelijk werker. Waarom? Wel, in Roemenië zijn priesters, parochiepriesters niet zo schaars als hier – vergelijk dit met het Vlaanderen van de vorige eeuw -. Voor een vrouw met een theologische opleiding is er enkel werk te vinden in de catechese, in het godsdienstonderwijs. In de kerk kan ze hooguit het praktische hulpje van de priester zijn, geen pastorale taken uitvoeren en zeker niet naast hem aan het altaar staan. Een groot verschil met de kerkelijke visie hier in het Westen.
Hoe kwam je in Vlaanderen terecht?
Roemenië heeft heel wat te bieden: een prachtige natuur, rust en uitgestrektheid, maar de lonen liggen laag en dat maakt het leven niet eenvoudig. Vele Roemenen zoeken daarom een uitweg via migratie. Ook ik maakte die overweging. Italië misschien? Toen leerde ik mijn man Eduard, een leraar muziek, kennen. Hij leefde en werkte al een jaar in België en overtuigde me dat daar voor ons een goede toekomst kon liggen. Aanvankelijk was het pendelen tussen Waarloos en Boekarest waar ik mijn studies nog even verderzette. Eens de overstap gemaakt – 2010 -, volgde ik een inburgerings- en taalcursus. Nederlands leren is niet zo simpel. Het Roemeens is een Romaanse taal, verwant met het Italiaans en het Frans. Vreemd… maar tijdens de zondagsvieringen in Waarloos had ik al wat woordjes Nederlands opgestoken. Niet zo moeilijk omdat je de lezingen kent en weet waarover er vermoedelijk gesproken wordt! Ondertussen – 2015, ons zoontje Stefaan was al geboren – werd het tijd om een definitief nest te vinden: een huisje in de Guido Gezellestraat in Willebroek. Ook hier in Willebroek gingen we naar de zondagsmis, maakten kennis met priester Dirk en zuster Anne-Marie en de gelovigen.
Welke route leidde uiteindelijk naar het parochieassistentschap?
Wel, het is een mooie Roemeense gewoonte om een nieuw bezit (een huis, een auto of wat dan ook) te laten inzegenen. We stelden de vraag aan priester Dirk, hij kwam en zegende ons huis en daarmee was het ijs definitief gebroken. De traditie is echter ruimer en het is de gewoonte elk jaar rond 6 januari (feest Driekoningen-Epifanie) die zegening te herhalen. In 2016 stelden we de vraag aan priester Hedwig. Die was verbaasd een ‘theologiestudente’ onder zijn parochianen te tellen. Zijn voorstel: waarom niet meteen de opleiding afronden hier aan de Leuvense universiteit? Een godsgeschenk voor mij, een mogelijke extra kracht voor de parochie. Behaalde diploma’s werden vergeleken, een studieprogramma opgesteld en de inschrijving aan de KUL was rond. Eerlijk gezegd, het was niet gemakkelijk, maar ik heb het gehaald! De taalkennis speelde me soms de parten: verstaan gaat prima, diepzinnige gedachten verwoorden in een taal die niet je moedertaal is, valt niet altijd mee. En ondertussen verscheen Theodora, ons dochtertje, nu alweer drie.
En nu?
Vandaag begint de nieuwe uitdaging. Mijn hart ligt bij catechese en bij interreligieuze ontmoetingen. Catechese omdat het belangrijk is je geloof, de vaste grond onder je voeten, door te geven. Ikzelf ben mijn ouders en grootouders dankbaar voor hun warme geloof dat nu het mijne is. Interreligieuze ontmoetingen omdat het belangrijk is te ontdekken dat geloof van buren en toevallige passanten andere rituelen en woorden kent, maar eenzelfde zoektocht is naar een liefdevolle God.
Goede vaart, Corina!
Godelief – gepubliceerd september 2018