AAN DE VOORAVOND VAN EEN VOETBEDEVAART
Tijdens het Pinksterweekend stappen vanuit verschillende parochies bedevaarders op naar Scherpenheuvel. Een sfeerbeeld vanuit Tisselt.
Maria brengt ons weer samen
De driedaagse rond Pinksteren is traditiegetrouw het sein voor de Sint-Jan de Dopergeloofsgemeenschap van Tisselt om haar volk te verzamelen en het op weg te sturen naar Onze-Lieve-Vrouw van Scherpenheuvel. Tradities zijn er om in ere gehouden te worden; zodoende verzamelt zich elk jaar een leuk gezelschap van jonge en minder jonge mensen, van vertrouwde en nieuwe gezichten.
Een groep – een doel
Al deze mensen gaan op weg met hun eigen intenties maar met hetzelfde doel: “Zorgen dat ik boven aan de basiliek geraak, na die laatste scherpen heuvel.” En al ga je voor de zoveelste keer mee; toch blijft dat devies in je achterhoofd spoken, want niets is zo wispelturig als de menselijke conditie. Dat geldt gelukkig niet voor de menselijke solidariteit, die als vanouds de boventoon voert. Wie achteraan dreigt te verzanden, krijgt zoveel opbeurende woorden ingefluisterd, dat alle kwaaltjes tenminste even vergeten kunnen worden en de weg wel over wolkjes lijkt te lopen.
Onderweg mét en vóór elkaar
Iedereen bemoedigt en wordt op zijn beurt bemoedigd, want ieder botst wel eens tegen de grens aan van zijn of haar fysieke mogelijkheden. Niet alleen beginnen op de duur de kilometers te wegen, wat niet meer dan normaal is, maar bovendien lijkt voor sommigen elke rustpauze gaandeweg een zegen én een vloek. Talrijk zijn diegenen die reikhalzend uitkijken naar een vertrouwde stopplaats, waar men op elk moment zo barmhartig is om alle dorstigen te laven. Maar ze worden ook vaak door hun eigen lichaam tegengewerkt. Wie wil er dan immers niet over die vijf minuten extra beschikken, waarvan men diep vanbinnen weet dat die (nog) niet te krijgen zijn? Dus probeer je lijf en leden te vriend te houden door een all-in verzorging zodra je er de kans toe hebt. Geen wonder dat de matrassen in Scherpenheuvel elk jaar weer de beste blijken te zijn van gans het land.
En toch moeten we ons zondagnacht weer van die matrassen kunnen losmaken, om de terugtocht aan te vatten. Trouwens, de geschiedenis leert dat de zon op Pinksterzondag meestal overuren draait, en dat is fijn. Maar soms is het zelfs van het goede teveel. Want hoe goed Ons-Lieve-Vrouwke ook over ons waakt; Ze kan ons misschien wel mentale verlossing brengen, maar tegen zonnebrand staat ook Zij machteloos. De enige gedachte die je dan te binnen schiet is dan: “Laat het alstublieft vooruitgaan, zodat we snel even van die warmte af zijn.” En op zondag gaat het inderdaad vooruit. Dat we de tocht dan grotendeels bij daglicht afleggen heeft er iets mee te maken. Maar de meeste dank gaat daarvoor toch uit naar ons “vaste” muzikantenkorps, dat ons rustig maar kordaat begeleidt tot in onze dorpskerk. “Stappen, spelen en ons de warmte doen vergeten”; dat is wat zij willen doen; en daar slagen ze glansrijk in.
Een tocht om méé te maken
Hoe meer ik erover schrijf; hoe meer ik besef dat de sfeer niet echt te beschrijven valt. Eigenlijk kan ik enkel herhalen wat enkele oudgedienden mij vertelden, toen ik mijn licht bij hen kwam opsteken, vlak voordat ik mijn allereerste tocht begon: “We kunnen je veel vertellen, en je nog méér wijsmaken; maar de ervaring is de beste leerschool.”
Het klopt: eens je dat samen-zijn mee hebt gemáákt, dan ontdek je ook waarom er mensen zijn, bij wie Pinksteren al maanden op voorhand gereserveerd wordt voor de voetbedevaart. Klassement of tijd spelen hier immers nooit mee. Je voelt je verbonden met een hele gemeenschap van mensen die je steevast ontmoet op de weg naar Scherpenheuvel en die al minstens tijdens die drie pinksterdagen vreugde en pijn met elkaar delen. Van dat samen-leven krijgt een mens het warm; wat voor weer het ook is.
Bavo Verpoest
– gepubliceerd juni 2019 –
Bedevaarten in onze buurt
Voetbedevaart Sint-Jan de Doper Tisselt : Pinksterweekend
Voetbedevaart Sint-Niklaas Willebroek : Pinksterweekend
Voetbedevaart vanuit Ruisbroek
Voetbedevaart vanuit Lippelo