15 AUGUSTUS – HEMELSE MOEDERS
Maria-Hemelvaart, moederdag en familiefeest, zonnebloemen, hooi en hoogzomer zijn de woorden die de maand augustus kleuren.Twee vrouwen staan stil bij hun moeder-dochter-oma zijn. Hartverwarmend en herkenbaar. Geniet ervan!
VOOR ALTIJD MOEDER
Ik ben Liesbeth. Samen met mijn man Wim hebben we drie kinderen. Marie (6), Hanne (4) en Tuur (1).
Vaak krijg ik de vraag: ‘Amai, drie kinderen, hoe doe je dat?’ Het lijkt wel of drie kinderen de dag van vandaag iets abnormaal is. Het wijkt inderdaad af van het standaardgezin van 2 kinderen en een tijd geleden twijfelde ik echt ook of er nog een derde bij kon. Maar we zijn zo blij dat we toch nog voor die derde bengel gegaan zijn. Toegegeven, het is altijd wel een drukke bedoening bij ons thuis, maar eigenlijk heb ik het graag zo. Al is soms rustig naar toilet gaan al teveel gevraagd.
Die andere mama’s doen ook maar wat
24 november 2009. Die dag veranderde mijn leven. Ik werd voor het eerst moeder van een dochter, Marie. Vanaf die dag kan ik mijn leven opdelen in twee helften. Het pré-moeder tijdperk en het leven met kinderen. Ik moet toegeven, voor mij in die eerste dagen en weken toch wel even aanpassen. Want hoe gelukkig en overweldigd ik ook was door de komst van dat kleine wondertje, ik moest me toch even aanpassen aan mij nieuwe rol.
Ik werd heen en weer geslingerd tussen verschillende emoties. Mijn eigen moeder was 4 jaar eerder overleden en ik miste de goede raad die van haar wou krijgen. Ik miste haar steun als die kleine pruts uren aan een stuk huilde. Ik wou zoveel vragen stellen, maar ik moest het zelf uitzoeken.
Tot ik besefte dat er geen leidraad bestaat over het opvoeden van kinderen. En stilaan besefte ik dat andere mama’s ook vaak met twijfels zitten. Als je zorgt vanuit het hart komt alles goed. O ja, en ook een goeie om te onthouden: ‘alles is een fase’.
Uitslapen tot 7 uur
Ondertussen hebben we dus drie kinderen en ben ik een stuk rustiger op het vlak van ‘doe ik het wel goed’. Het is nu vooral vaak een uitdaging om iedereen ‘s ochtends op tijd op school of naar de opvang te krijgen. Boekentassen vullen, boterhammetjes smeren, turn- en zwemzakken bij elkaar rapen… en dan zelf op het werk toekomen zonder boterhammen of met een vlek op je T-shirt. En wanneer we dan allemaal ‘s avonds thuis komen, begint het opnieuw: koken, boekentassen leeg maken en letterlijk soms tussen de soep en de patatten helpen met het huiswerk.
Gelukkig gaat het er in het weekend meestal wat rustiger aan toe: hoewel, dan is het tijd voor hobby’s van de kinderen en ook voor allerlei klusjes waar we tijdens de week geen tijd of energie meer voor hadden. Gelukkig kunnen we dan ook af en toe eens uitslapen. Toch zeker tot een uur of zeven.
Onvoorwaardelijke liefde
Ach, het is een cliché, maar je hebt het er toch uiteindelijk allemaal voor over. Wanneer mijn oudste dochter ‘s avond zegt: “Mama, ik heb je gemist” of de middelste je om de hals vliegt en de kleinste schat eindelijk ‘kusje voor mama’ lijkt de verstaan. Hoe verliefd ik ooit al geweest ben in mijn leven: de liefde voor een kind is met niets te vergelijken. En hoewel ze me soms ook wel eens zullen vervloeken weet ik dat ook mijn kinderen me onvoorwaardelijk graag zien. Zalig!
Een fijne moederdag!
Liesbeth
MOEDERS…. WIE ZIJN WE?
Moeder – Madre – Majka – Mum – Mare – Mutter – Ibu – Matka – Motina – Abatyse – Iloy – Ema – Ammee – Ahm – Anya – Mama – Nana – Mère – …
Moeders…wie zijn we?
Leeft de ene moeder in armoe, de andere in rijkdom, leeft de ene moeder in oorlogsgebied of op de vlucht zonder papieren, de andere in weelde of met aanzien en status! Zoveel verschillen, toch overal dezelfde bezorgdheid.
Moeders die met hun kinderen vluchten voor geweld…
Moeders die hun kind verliezen in oorlog, tijdens aanslagen, ver weg of dichtbij…
Jaren van intense zorg, jaren van onvoorwaardelijke inzet, een leven vol liefde, dàt wil een moeder voor haar kind.
Helaas, vaak krijgt dit alles geen kans, wordt alles stukgeslagen.
En dan de moeders die de kans niet kregen om te groeien als moeder.
Wie werpt hen de eerste steen?
Moeders…wie zijn we?
Moeders, we moeten elkaar steunen over grenzen van ras, geloof en cultuur heen.
Moeders moeten solidariteit tonen in een wereld die meer en meer wordt gekenmerkt door blind terrorisme en terreur.
Moeders zouden hier een tegengewicht moeten vormen, hun stem laten horen in alle domeinen van de samenleving.
Moeders…wie zijn we?
Zelf ben ik opgegroeid in een warm nest. Als kind was ik een echt poppenmoedertje.
Uitkleden, aankleden, wassen, sussen, wiegen,…Zelfs poppen die een arm of been kwijt waren, kregen mijn zorg en werden met extra knuffels overladen.
Van kleins af een moedertje…En toch…
Ik heb geluk gehad, veel geluk.
Ik ben zelf moeder geworden. En ik heb de kans gekregen te groeien als moeder, beetje bij beetje, steeds meer.
Ik denk vaak aan een oude uitspraak:
‘Eén moeder kan voor tien kinderen zorgen, maar tien kinderen kunnen niet voor één moeder zorgen.’
Hier zit heel wat wijsheid in.
Ikzelf nu moeder, maar natuurlijk ook het kind van mijn moeder.
Mijn moeder…Ze is nu op hogere leeftijd. Al is ze dementerend, toch blijft ze een moederlijke bezorgdheid tonen met vertrouwde vragen zoals ’Moet je niet drinken?’(10 X ), ‘Heb je al een koekje gepakt?’(ook 10 X ).
Ze herhaalt alles minstens 10 keer, want ze vergeet wat ze enkele minuten voordien heeft gezegd. Gelukkig blijft ze nog steeds vrolijk en goedgezind, maar je kan haar niet alleen laten. Ze zou de waterkraan opendraaien en vergeten dicht te draaien, soep koken en laten koken…noem maar op.
Vader doet wat hij kan, maar het wordt nu allemaal te veel.
Al haar zes kinderen, waaronder ikzelf, doen wat ze kunnen, maar wie kan er nu écht voor haar zorgen?
Moeders…wie zijn we?
Als moeder wil je er zijn voor je kinderen, je blijft bezorgd en bekommerd, gisteren, vandaag en morgen en altijd.
Ik ben de trotse moeder van vijf lieve kinderen, alle vijf zo heel verschillend.
Ik hou van allemaal evenveel, maar wellicht zo heel verschillend.
Als moeder geef je a.h.w. een beetje de fakkel door.
Onze dochters zijn nu zelf al moeder en hebben hun eigen stek. Ze moederen over hun kinderen zoals een leeuwin vecht voor haar jongen, denk ik soms.
Het lijkt misschien niet altijd vanzelfsprekend of juist wel…Ze doen het toch maar, zoals moeders dat doen: vanzelfsprekend.
Gelukkig kennen ze de weg…hier staat de deur altijd open.
Moeders…wie zijn we?
Ik ben dus oma nu. Heeeeerlijk is dat ( en vermoeiend! )
De kleinkinderen komen graag, meer nog, ze komen niet zomaar…ze komen aangelopen! Heeeeerlijk!
Dan is het verhaaltjestijd, koekjestijd, knutseltijd, buitenspeeltijd, tijd te kort…
Ik geniet met volle teugen als ik zie hoe ze de wereld opendoen, met zo’n enthousiasme en zo’n (h)eerlijke verwondering.
En oma weet alles…of toch bijna J!
Logeren bij oma? Een hele uitdaging!
‘Oma! Ooomaaa!’
Nog voor de radiowekker zingt, nog voor de haan kraait:
‘Oma! Ooomaaa!’
Geen denken aan om nog even onder de lakens te blijven, opstaan is de boodschap! En dat doe je dan…ook vanzelfsprekend!
Oma beleef je anders dan ‘mama’ zijn.
Je bekijkt meer dingen met de glimlach(of door de vingers?)
Als de koekjesdoos open gaat en die kleine dreumes grabbelt meer nog dan zijn handje dragen kan J.
Als we samen naar het kippenhok stappen om oude broodrestjes te geven en je ziet hoe zo’n kapoen er onderweg zelf nog van smult J.
Als oma dikke krokodillentranen moet drogen omdat de poes heeft (terug)gekrabd.
Als en als en als…Ik kan zo blijven vertellen…
Oma is mama met een knipoog!
Kinderen en kleinkinderen: Ze maken het leven boeiender en rijker.
En ik weet dat ze weten:
Thuis kunnen we altijd terecht:
Een moederhart neemt geen vakantie.
R.C.
– – gepubliceerd augustus 2016 –