Lieve vriendinnen en vrienden,
Het is lang geleden dat ik nog iets van mij liet horen. Tientallen malen heb ik de behoefte gevoeld maar heb ik het van mij weggeduwd. Via Lutgart en Godelief hoor ik af en toe iets over hoe het leven verder gaat in de parochie van Willebroek en ik moet heel eerlijk bekennen dat het mij wel een beetje onrustig maakt. Maar tzt heb ik ook bewondering hoe jullie steeds opnieuw verder gaan en het beste van jullie zelf blijven geven.
Wanneer jij mij de vraag zou stellen wil je niet terugkomen dan is mijn antwoord, ik zou het niet meer aankunnen. De kerk bevindt zich in bijzondere moeilijke situatie waarvoor er is geen instant oplossing bestaat. Dat is niet enkel een Willebroeks probleem, maar een zorg voor gans Vlaanderen meen ik te weten. Alles wat men bedenkt als oplossing zijn lapmiddelen. Er zijn grondiger herstructureringen nodig en uitbreiding van het (priester) ambt wil men een toekomst mogelijk maken. Het logge instituut wordt alsmaar logger door gebrek aan personeel, terwijl er 10-tallen vrouwen en mannen staan te trappelen om te beginnen. Daarnaast die jaloezie die er heerst en de kortzichtigheid van de gelovigen tegenover elkaar… het is Godgeklaagd, het doet pijn, maar zo bouw je Gods kerk niet op.
Toen ik met verlof was in de maand mei werd ik geconfronteerd met de grote leegte. Elk weekend ging mijn zus op zoek op verschillende sites om ergens een kerk te vinden die open was en een viering aanbood. Telkens kwamen wij na de viering buiten met het gevoel: wij hebben onze zondagsplicht volbracht, zoals men dat lang geleden zegde, maar wij hebben niet echt deelgenomen, er is geen gemeenschapsgevoel met andere gelovigen, kortom wij voelden geen band, wij voelden ons vreemde eenden in de bijt. Op langere termijn leidt dit tot dorheid en ja tot afhaken, dat kan niet anders. Op die wijze word je een gelovig individu zonder band met de grote gemeenschap.
Wanneer ik dat vergelijk met de parochie waartoe wij hier in Wenen behoren dan stel ik vast dat dit totaal twee verschillende werelden zijn. Wij hebben een jonge talentvolle priester, er zijn vier eucharistievieringen op zondag en telkens zit het kerkste afgeladen vol met een gemengd publiek van oude en jonge mensen. Alleen op zondagavond zijn het eerder alleen de gepensioneerden die aanwezig zijn, maar er wordt met de zelfde geestdrift meegezongen en gebeden. Ik weet niet of dit voor alle kerken in Wenen zo is, maar in onze parochie is het alvast zo. Dikwijls denk ik arm Vlaanderen, waar is de tijd dat Vlaanderen zijn zonen uitzond?
Voorbije zomer ben ik niet tot Willebroek geraakt, ik beschik zelf over geen auto meer en mijn zus en schoonbroer hebben een drukke agenda met de kinderen en kleinkinderen. Zelf ben ik beperkt in mijn bewegingen wegens aanhoudende rugproblemen. Ik leid aan spinale stenose en een hoge graad van artrose wat operatief behandeld zal moeten worden. Plaats en datum moet nog worden vastgelegd. Ik denk dat ik in Willebroek net iets teveel lichamelijke arbeid heb verricht. Het leegmaken van de pastorij H. Familie, meer dan 5000 kg op te ruimen! Het slepen met dozen kerstkaarten, in de kerken zelf dan, tapijten, stoelen enz… het moest allemaal gedragen worden. Het stofzuigen van het groen tapijt, het slepen met de comfortabele stoelen, het moest allemaal gebeuren. Ik vermoed dat jullie nieuwe parochieassistente dit soort werk niet op haar agenda heeft staan. Maar ikzelf, pietje precies, vond dat ik dit allemaal moest doen. Ik lik vandaag de wonden. Er is geen weg terug, ik hoop dat een operatie inderdaad zal helpen en dat ik mijn taak bij Solwodi kan blijven verderzetten.
In onze gemeenschap staat er veel op til. Na 15 oktober splitsen wij ons op in 2 gemeenschappen. Waarom? Omdat wij het geluk hebben 3 jonge vrouwen in het noviciaat te mogen opnemen, daarnaast zijn 2 zusters van Rome teruggekeerd en leven sedert april in onze gemeenschap. Er is voortaan een opleidingsgemeenschap, waar de 3 novicen hun opleiding zullen krijgen en er is een tweede gemeenschap waartoe ik behoor.
Wie leeft er in mijn gemeenschap?
Sr. Patricia – onze provinciale overste voor Oostenrijk, voordien werkzaam bij Solwodi, ze heeft trouwens het huis ook opgericht. Sr. Elisabeth en Sr. Teresa, die laatste is teruggekomen van Rome waar ze een functie had in het generaal bestuur. Ons huis is zo gebouwd dat het perfect mogelijk is met twee gemeenschappen in hetzelfde huis te wonen zonder elkaar voor de voeten te moeten lopen. Er zijn twee gescheiden wooneenheden met volledige infrastructuur van keuken tot berghok.
En… nieuw is dat ik de verantwoordelijke mag zijn voor mijn gemeenschap. Dat is niets groots, men moet er zich niet teveel bij voorstellen maar toch doet het deugd dat die taak na onderling overleg aan mij is toebedeeld. Het is een teken dat zij mij als buitenlandse het volle vertrouwen geven. Na de ervaringen die ik in het verleden heb beleefd is dit heilbrengend voor mijn ziel.
Hoe gaat het verder bij Solwodi?
Met mij persoonlijk goed, ik voel hoe ik met mijn iets oudere leeftijd de rol van (groot)moeder kan vervullen. Als religieuze heb je geen kinderen, hier kan ik mijn moederliefde die ik toch ook in mij draag, geven aan gekwetste vrouwen met hun kinderen. Dat is werkelijk iets geweldig om dit te mogen beleven. Het schenkt zoveel voldoening en zin aan mijn leven, het overspoelt mij met een groot gevoel van dankbaarheid.
Ons huis is steeds volledig bezet, 10 vrouwen en 4 kinderen momenteel, tussen de 3 maanden en 3 jaar. Elke vrouw met haar eigen geschiedenis en haar leed, van verschillende leeftijden en nationaliteiten leven er vredevol met elkaar. Dat op zich is al een wonder. Het is niet altijd evident, soms beleven we zeer confronterende dingen. Enkele voorbeelden, toen Stella een zelfmoordpoging ondernam – hoe de anderen vrouwen vanzelfsprekend een soort van controle op zich namen. De pijn en het verdriet bij onze Chinese vrouw die haar dochtertje bij de geboorte afstond voor anonieme adoptie – hoe respectvol en liefdevol de anderen haar opvingen. Hoe er nu een vrouw bij ons woont die elke week de groenten en fruit wat wij via Caritas ontvangen, verwerkt tot de lekkerste mousses en confituren om uit te delen aan de anderen. Onze Chinese heeft zich ook laten dopen na een lange voorbereidingstijd. Het zijn allemaal zeer mooie ervaringen, ook wanneer de vrouwen bij jou komen zitten om hun geschiedenis te vertellen. Moed moeten ze daarvoor hebben, maar het werkt heilbrengend.
Ik voel mij dan ook een dankbare persoon dat ik dit allemaal mag en kan beleven. Het laat mij toe om veel te relativeren.
Er gebeuren ook kleine mirakels zoals een goede maand geleden toen onze rekeningen voor de werking van Solwodi te garanderen op negatief stond kregen wij diezelfde week onaangekondigd een zeer grote spende/gift van een onbekende. Zo konden wij verder ons personeel betalen, de gas, het water en de elektriciteit. Lieve mensen, het blijft echter moeilijk om de eindjes aan elkaar te knopen en elke gift groot of klein blijft van harte welkom.
Ik hoop dat elk van jullie een deugddoende vakantie heeft gehad en met volle goesting aan het nieuwe werkjaar is begonnen. Ik kreeg de maandelijkse Wijnpers toegestuurd, zo ben ik opnieuw mee met de laatste ontwikkelingen in Willebroek. Het doet deugd te lezen dat het kleine zaadje dat ik er heb mogen zaaien verder groeit en niet verdord. Dank je wel daarvoor.
Van harte gegroet vanuit het wonderschone Wenen waar ik mijn thuis heb gevonden om ten volle Salvatorianes te kunnen zijn.
Sr. Anne-Marie