Mijn dagen zijn geteld…
Ik werd nieuw gezonden.
Mijn vertrek in Willebroek is nu wel heel dichtbij.
Donderdag 8 oktober werd ik officieel aangesteld en gezonden voor mijn nieuwe opdracht door onze congregatie. Het was voor mij een heel beklijvende gebeurtenis. Ik had niet verwacht dat het zo sterk emotioneel op mij zou inwerken.
23 jaar geleden had ik een zending gekregen om mij als Salvatorianes in het bedevaartsoord van Scherpenheuvel in te zetten. Heb ik onze gemeenschap in Hasselt verlaten om mijn weg van religieuze elders waar te maken.
Nu krijgt mijn roeping en mijn zending opnieuw een andere wending.
Het voelt als thuiskomen, ook al weet ik nog niet precies waar alles ligt en hangt in Hasselt, het voelt wel aan als een echte thuis. Ik kan niets anders zeggen ik hoor daar thuis – ik ben daar thuis. Ik voel er warmte en liefde voor elkaar.
Alle officiële instanties zijn verwittigd, de administratieve paperassen van mijn stopzetting als parochieassistente zijn afgerond.
Vooraleer ik tot dit besluit ben gekomen heb ik heel veel gebeden en gemediteerd. Heb ik tientallen gesprekken gevoerd zowel met mijn provinciale als mijn generale overste, ik denk dat het op dit ogenblik de beste en juiste beslissing is. Niet alleen voor mijzelf als religieuze maar ook voor de toekomst van de eengemaakte parochie in Willebroek. De fusie van de parochies is weliswaar administratief rond maar de werkelijkheid ligt nog iets verder af. De gemeentelijke fusie (1977) ligt nog altijd onder vuur en het zal de kerkelijke fusie hoogstwaarschijnlijk niet anders vergaan. Ik was de laatste maanden teveel de katalysator geworden om alle frustraties rond de eengemaakte parochie op te vangen. Ik kon één jaar voor mijn pensionering mijzelf niet verder motiveren om dit fusieproces verder in realiteit te helpen omzetten.
Ik denk dat ik met de hand op mijn hart mag zeggen dat ik zeer hard gewerkt heb in Willebroek en dankzij een fijne groep van vrijwilligers rond de Sint-Niklaaskerk heel wat in beweging heb gebracht.
Toen ik in 2000 in Willebroek werd aangesteld als parochieassistente voor de Centrumparochies van Willebroek, ben ik op 4 scheepswrakken gestapt, vandaag laat ik een zeevaardig schip achter met heel wat jonge dynamische bemanningsleden die elk voor een sector bekwaam zijn om het schip te besturen. Aangesteld priester Hedwig Reyntjens is mee aan boord gestapt als kapitein op een zeer menselijke maar terzelfdertijd kordate wijze. Er zijn nu 4 schepen die in eerste instantie moeten zoeken en aftasten hoe ze samen dezelfde koers kunnen varen in de huidige nieuwe parochie. Ik hoop dat geen enkel schip met man en muis vergaat, maar dat ze samen mogen aanmeren bij éénzelfde doel: de Liefde van God kenbaar maken onder de mensen.
Ondanks het feit dat ik heel dikwijls op een zeer woelige zee heb gevaren, kijk ik met grote dankbaarheid terug naar mijn termijn in Willebroek. Die periode in mijn leven is noodzakelijk geweest om te zijn wie ik vandaag ben als mens, als gelovige en als religieuze. Dankzij die harde levensschool durf ik nu de nieuwe uitdaging waarvoor ik sta, aan te gaan.
Ik krijg vanuit onze congregatie een veelvoudige nieuwe zending.
Ik werd benoemd tot provinciale secretaresse en econome. Dit wil zeggen dat ik de eindverantwoordelijkheid draag naast een lekensecretaresse en boekhouder die het werk ter plekke uitvoeren.
Vanuit het generalaat werd ik gezonden om te zetelen in de commissie voor rechtvaardigheid, vrede en heelheid van de schepping. Met als bijzondere opdracht de commissie rond mensenhandel, economische uitbuiting, orgaanhandel, prostitutie en kinderarbeid verder uit te bouwen en netwerken op te starten op de verschillende continenten. Wij hadden in de maand augustus hieromtrent een samenkomst in Rome. 33 landen van 4 continenten waren hierop vertegenwoordigd. Mgr. Marcelo Sanchez Sorondo, woonde die samenkomst bij als afgevaardigde van het Vaticaan. Voor mijzelf werd dat mijn eerste confrontatie met de werkelijkheid van deze problematiek. Het was zeer confronterend, maar het riep mij wel op tot een volmondig JA- antwoord op de vraag die mij was gesteld.
Vanuit de Belgische provincie kreeg ik de opdracht om mee te denken en mee te werken in de Europese commissie tot een grotere vorm van samenwerking binnen onze Europese gemeenschappen.
Ik zal dus afwisselend in Hasselt en Rome verblijven of ergens onderweg zijn voor plaats bezoek en uitwisseling…?
Zoals jullie kunnen lezen: iets totaal anders dan mijn werk hier. Toch kijk ik ernaar uit om mij enerzijds te kunnen en mogen inzetten voor die grote menselijke noden en anderzijds om opnieuw te kunnen en mogen thuiskomen in onze internationale congregatie die zo’n grote rijkdom aan charisma in zich draagt.
23 jaar heb ik van mijn congregatie de vrijheid gekregen om mijn grote droom om in de parochiepastoraal te werken te mogen realiseren.
Vandaag wil ik mij totaal ten dienste stellen van onze congregatie uit dankbaarheid en als wederdienst.
Beste parochianen van Willebroek, er rest mij niets anders dan jullie allen van harte te bedanken om jullie zijn en om jullie dienstbaarheid. Ik hoop en bid dat het verder de positieve richting uitgaat.
Ik blijf het herhalen: engageer jullie niet voor eigen eer, lof en glorie maar doe het enkel en alleen omdat God LIEFDE is.
Dan zal je nooit ontgoocheld worden.
Dat heb ik steeds geprobeerd. Deken Guy De Keersmaecker schreef me onlangs in een mailbericht: ‘ik bewonder je omdat je nooit bent weggevlucht van de miserie en tegenkanting in Willebroek, maar altijd hebt volgehouden ondanks alles’. Dat heb ik alleen te danken aan het feit dat ik Gods boodschap van liefde altijd voor ogen heb gehouden.
Op 1 november stop ik officieel in Willebroek. Op zaterdag 14 november rijdt de verhuiswagen voor en op zondag 22 november is er een afscheidsviering om 11 uur in de Sint-Niklaaskerk gepland. Dan valt het gordijn over mijn zending in Willebroek voorgoed.
Met de woorden van Hadewijch: ‘ Vaertwel ende levet scone!
Zr. Anne-Marie
– gepubliceerd oktober 2015 –