EEN WEENSE PAROCHIEBLADLEZER SCHRIJFT
Het is lang geleden dat ik een nieuwsbrief verstuurde, een teken dat ik mij hier thuis voel en gedragen weet door onze Schepper en door mijn omgeving.
Vandaag kreeg ik bericht van onze generale overste dat mijn verblijf in Wenen een permanent karakter krijgt. Dit betekent concreet dat ik hier mijn verdere leven zal blijven en niet zal terugkeren naar België, tenzij af en toe op verlof.
Maar zegt nooit – nooit. De voorbije maanden was ik tweemaal opgenomen in het ziekenhuis wegens rugproblemen, en dat kost handenvol geld oa wegens domiciliëring in België. Met dat geld kan hier intern veel verholpen. Dus… Wenen is van nu af aan mijn eerste woonplaats.
Ik zet mij nog altijd in voor onze vrouwen slachtoffers van mensenhandel en gedwongen prostitutie.. als God en gezondheid het toelaten tot mijn 75. Momenteel hebben wij 10 vrouwen in huis en 4 kinderen.
De voorbije zomer zijn er heel wat verschuivingen geweest. Eén vrouw werd uit huis gezet omdat ze de huisregels had overtreden waardoor de andere vrouwen gevaar liepen. Met hartzeer hebben wij haar en haar twee kleine kinderen de deur moeten wijzen. Geen simpele beslissing. Nu is ze terug naar Hongarije is, woont in bij haar broer en is zwanger van een derde kind. Welke toekomst wacht?
Eentje is na twee jaar bij ons zelfstandig gaan wonen met haar peutertje en dat gaat de goede richting uit.
Verder hebben wij een vrouw laten opnemen in de psychiatrie, ze vormde een fysiek gevaar voor de medebewoners.. Zo’n namiddag wil niemand hier nog beleven: politie met groot machtsvertoon voor de deur, op haar inpraten, de andere bewoners opgesloten in hun kamers.
Momenteel hebben wij eigenlijk veel probleemvrouwen: zwaar getraumatiseerd, alcohol- en drugsverslaafd met erge ontwenningsverschijnselen. Anderen dragen niet alleen psychische gevolgen van hun mishandeling, maar ook fysische.
Voor onze organisatie Solwodi is het niet altijd gemakkelijk om de eindjes aan elkaar te knopen, de vrouwen moeten de nodige ondersteuning krijgen van artsen, psychologen of psychiaters, de kinderen moeten eten, gekleed, kinderopvang moet worden getaald. De cursus Duits is ook niet gratis, de personeelskosten, onderhoud van onze woning het vragen om een groot budget. Dit jaar moesten wij verplicht een nieuwe lift installeren en er volgen nog brandwerende deuren. Koken kost geld. Het is bij ons niet anders. Maar wij staan er voor en gaan er voor. Dank zij vele giften vooral van congregaties komen wij er meestal uit. Een tweede huis werd begin februari geopend in Innsbruck, het is kleiner qua capaciteit.
Maar …ik heb ook een mooie zomer beleefd met veel familiebezoek, puur genieten. Beperkt in mijn bewegingen door die verdomde rug, maar het was bijzonder fijn om zoveel jong geweld in huis te hebben. Ondertussen is alles waar ik belang aan hecht, verhuisd naar Wenen. Een paar herinneringen aan Willebroek en aan de familie, de nodige kleding dat is mijn hele bezit nu. Verhuizen betekent afstand nemen en loslaten. Misschien zit Willebroek daar wel voor iets tussen, wat is daar allemaal onder mijn bewind niet opgeruimd en leeggehaald…
Beste lezers van parochie Willebroek, ik verheug mij op de komst van een nieuwe parochieassistente. Ik hoop dat ze na een periode van inwerken een grote steun mag zijn voor de Wijnstok en de verdere vrijwilligers. Ze is geen religieuze en ze heeft kinderen, dus ze zal ook soms haar gezin moeten laten voorgaan. Jullie kunnen en mogen niet hetzelfde verwachten van dat wat jullie van mij verwachtten en dat ze 24 uur op 24 uur, 7 dagen op 7 beschikbaar zal zijn. Maar je hebt weer een stuurman meer aan boord.
Ik hoop verder dat het werkjaar goed gestart is. Ik zie dat jullie weer riskeren om aan de Missio-dag deel te nemen, proficiat voor de durf –! Catechese geven aan kinderen en ouders die een Kerk in diepe crisis ervaren is niet altijd simpel. Ik bewonder jullie allemaal omdat jullie dat als een hechte ploeg blijven volhouden. Zoveel enthousiaste mensen die met de nodige humor kunnen relativeren. Een rijkdom voor elke geloofsgemeenschap.
Zo goede vrienden, blijven wij elkaar dragen vanop afstand.
Hartelijke groeten,
zuster Anne-Marie – gepubliceerd september 2018 –