15 mei 2020 was de dag van het gezin. In volle coronatijd wordt er van vele gezinnen heel wat gevraagd : flexibiliteit, thuiswerk, lesgeven aan de kinderen. Maar plots komen er ook heel wat gaten in de gezinsagenda. We waren nieuwsgierig en vroegen enkele gezinnen hoe zij er mee om gaan.
Ondanks alles genieten van de tijd die vrijkomt
“We genieten met volle teugen van de tijd die vrijkomt.” Hoor ik bij Veerle Verbeke uit Bornem. “We vullen onze dagen met onze job. Als leerkracht: live-lessen geven, ‘contact’ houden met de hele klas door chatsessies, leerlingen die voor de crisis extra zorg (babbeltjes na de les) vroegen, contacteer ik nu via email. Belangrijk is een grote beschikbaarheid, alert zijn voor de noden van onze leerlingen. We genieten van de natuur (meer gaan wandelen dan voorheen, meer in de tuin werken), samen een goede film bekijken, elke dag een gezelschapsspel. Op zondag hielden we een gezelschapsronde met ‘vergeten’ gezelschapsspellen. Zalig om te doen. Voor de crisis maakten we ook al tijd, maar nu is er ‘meer van dat’ én ook een rustiger levensritme (voor corona opstaan om 6 uur, nu om 7.30 uur of later).
Maar ik schrijf dit met enige terughoudendheid naar publicatie toe. Dit is een verhaal vanuit een luxesituatie. We hebben een ruim huis, een tuin, een rustig dorp, … Ik heb schroom om te vertellen hoe ik geniet van deze crisis.
We houden contact met vrienden door te bellen en te skypen. We bellen dagelijks of om de twee dagen met onze moeder/schoonmoeder. Ik heb mij geëngageerd om élke dag iemand op te bellen met wie ik al lang geen contact meer had of iemand die waarschijnlijk vaak alleen is door deze corona-crisis. Hierdoor merkte ik dat er veel eenzaamheid is en ben ik dit engagement met meer en meer gedrevenheid beginnen opnemen.”
Improviseren en respect voor ieders levensritme
Kathleen Monsieur uit Willebroek vertelt : “2 dagen voor de quarantaine logeerde ik bij mijn moeder om haar na een kleine ingreep wat te helpen en gezelschap te houden. Er stond een ontzettend druk weekend voor de deur, maar het werd een ontzettend rustig weekend en hiermee was de trend gezet voor de komende weken.
Structuur in het gezin werd aangeraden, maar met grotere kinderen vonden wij het beter voor onze gezinsvreugde om ieder zijn eigen levensritme te laten behouden. Onze tiener slaapt af en toe graag wat langer en onze kotstudenten starten het tweede deel van hun dag als wij onder de wol kruipen. Want die kunnen zich beter concentreren als het stil en donker is. We hebben min of meer “vaste” uren voor het middag- en avondeten. Per week hebben we een taakverdeling ivm tafel dekken, afruimen… Elke zondag bespreken we de nieuwe planning. Bovendien regelde ik dat de kinderen koken als ik werk. Dat zagen ze wel zitten en ik ook uiteraard. Onze jongste van 15 heeft ons zelfs al op een 3-gangenmenu getrakteerd in Mexicaanse stijl tot tafelversiering toe. Super !
In het begin was het wat zoeken om thuis te werken omdat wij geen echt apart bureau hebben. Maar manlief heeft een bureau geïmproviseerd op onze slaapkamer en ik mag de jongste dochter haar kamer lenen als ze wakker is.
Normaal hadden we onze gezinsvakantie in de paasvakantie, maar niemand heeft erom getreurd dat het niet door ging. Uiteindelijk is het doel van samen op vakantie gaan voor ons samen zijn, samen eten, bijpraten, gezelschapsspelletjes doen en op ontdekking gaan. Buiten dit laatste werden alle voorwaarden thuis ingelost en bovendien hadden we stralend weer.
We badmintonnen geregeld in de tuin en spelen vaak ons lievelingsspel “Carcasonne” of vinden weer nieuwe woorden bij Scrabble. Voor fietstochten krijgen we de kinderen niet warm, maar dan hebben wij als koppel tijd om wat bij te praten. Zalig om de ontluikende natuur te zien open komen. Bovendien merken we dat de meeste mensen supervriendelijk zijn, want iedereen is blij als hij buiten is. Enkel in de winkel is iedereen, mezelf incluis, heel erg op de hoede om toch afstand te houden en zo snel mogelijk terug weg te zijn. Ik vraag me af hoelang dat afstand houden als automatisme gaat blijven.
Voor de jeugd is het denk ik niet zo makkelijk om geen contact meer te mogen hebben want daar hebben ze op deze leeftijd zo’n deugd aan. Maar onze kinderen hebben er vrede mee. De twee oudste houden zoals anders op vrijdagavond hun leidersvergadering van de chiro, nu via computer. Soms spreekt onze zoon af met één vriend om te joggen of te fietsen, uiteraard met de nodige afstand. Onze jongste heeft nu een zee van tijd zonder al haar hobby’s. Muziekles doet de academie online. Ze stuurt wekelijks een filmpje door met haar vorderingen en dan stuurt de leerkracht wat bij. En op zondag is er regelmatig een leuke chiro-activiteit online.
We zijn op ons gezin gericht en kunnen ons hier allen goed in vinden. Maar we beseffen goed dat we in een luxepositie zitten: beide een job die we kunnen blijven uitvoeren van thuis uit, wonen in een huis met tuin en opgroeiende kinderen die hun plan trekken. Dus we zijn blij als we ook anderen kunnen helpen. We beseffen dus dat het er voor velen heel anders uitziet.
Hopelijk leren we eruit dat we wat minder gejaagd rondlopen want ondertussen hebben we gezien dat het zo ook kan en de grootste wens is dat de gegroeide solidariteit onder de mensen een blijvend iets mag zijn.”
Veel samen doen!
Bij Patrick De Schepper uit Puurs klinkt het: “Vooral véél samen doen : samen werken (klussen, nog wat afbraakwerkjes die zijn blijven liggen, enz.), samen spelen (gezelschapspelen die de revue passeren), samen praten (we hebben gelukkig de zon mee, maar anders gebeurde dat rond de haard). Het deed ons in het begin van de week nog de opmerking maken : ondanks de beperkingen, zijn er geen strubbelingen, geen op-elkaars-lip situaties, … De jongeren hebben hun sociale media en toebehoren om met anderen in contact te staan. Tot hiertoe, missen ze de fysieke contacten met hun vrienden nog niet echt. Ze vrezen één ding : dat hun jaarlijks chirokamp niet zal kunnen doorgaan.
En voor het werk : we denken na over onze zaak, wat kunnen we nog verbeteren in de toekomst, hoe gaat het verder evolueren? Aan de ene kant spannende tijden, aan de andere (financiële) kant leef je voortdurend in onzekerheid.”
Van de nood een deugd maken
“We hebben van deze lockdown inderdaad wel een deugd kunnen maken,” vertelt Jelle Glorieux uit Bornem. “Ik ben als papa nu constant thuis met de kinderen, waardoor we intenser samen leven. Dit brengt vele mooie momenten met zich mee, maar ook negatieve momenten komen er aan te pas. Iets wat gewoon menselijk is.
Mijn echtgenote werkt in de zorg, in het WZC Sauvegarde in Ruisbroek, en heeft nog niet stil gezeten, waarvoor ik haar erg bewonder. Zelf ben ik thuis in tijdelijke werkloosheid, en heb nu de kansen om me meer bezig te houden als huisvader. Ik doe de huishoudelijke taken, en heb ook de tijd om dingen te doen die op de lange baan geschoven waren wegens tijdsgebrek: zoals zolderopruim,
schilderwerken, hernieuwing interieur. Verder probeer ik de kinderen te amuseren met spelletjes, leren fietsen, laten meehelpen met taakjes in huis. Als mijn echtgenote thuis komt kan ze zich dan ook nog bezighouden met mama zijn.
Wat echt wel deugd deed, waren de dagelijkse applausmomenten rond 20 uur in onze straat. Dit was een ideale manier om veel buren te leren kennen, natuurlijk met social distancing.
Verder proberen we contact te houden met de grootmoeder en bij opa en omi aan de voordeur.
En op een veilige afstand. Wij blijven ook voor onze veiligheid in onze eigen bubbel en gaan deze nog niet uitbreiden.
Voor de kinderen voelde dit eerst als extra vakantie, een meevaller, zeker voor bengels van 3 en 5 jaar. Ze missen het spelen met de vriendjes en het contact met hun juffen. Doordat er tijdens de lockdown niets voor kinderen voorzien is, is dit toch elke dag een opgave, om ze van ‘s morgens tot ‘s avonds bezig te houden.
We hebben enkel een balkon aan ons appartement en ze kunnen wel op straat wat spelen, maar een speeltuin, zoobezoekjes, gaan zwemmen, gaan ravotten enz, dat is niet aan de orde.
In deze tijden van lockdown hebben wij gemerkt hoe hecht wij zijn als gezin en hebben we terug leren waarderen in het leven. We zien de natuur ook terug heropleven, en dat is mooi te zien.”
Inge Hauchecorne – mei 2020