Enkele trouwe lezers scherpten hun pen met als resultaat een aantal hartverwarmende verslagen over de dagen in tijden van corona.
EEN LEZER LEEST
Toen we het huis van mijn ouders moesten leegmaken en daar enkele boeken bleven staan die niemand moest hebben, heb ik die meegenomen met het gedacht van als ik ooit eens een been moest breken en ik niet uit de zetel kan, dan zal ik die eens lezen.
Nu heb ik tussen alle bezigheden van lenteschoonmaak en opruimen van kelder tot zolder, van werken in de tuin, van het mos tussen alle voegen van de betonklinkers van mijn oprit krabben en wat een mens nog meer verzint om de dag rond te maken, toch de tijd gevonden om die boeken uit kun kist te halen, ze open te slaan en kijk!
Ik heb enkele merkwaardige ” weetjes ” gelezen.
In een boek uitgegeven door het Mercatorfonds over Antwerpen heb ik het volgende gevonden.
Het eerste boek dat in Antwerpen gedrukt werd heette: ” Boexken van de officien ofte dienst der missen ” geschreven door Simon Van Venlo en gedrukt door Mathias Van Der Goes, het kwam van de pers in 1481 en het was een lijst van alle kerken in Antwerpen met per kerk alle diensten die er in elk van die kerken werden gehouden. Dat was dus een voorloper van het parochieblad , nu zou je er geen boek(je) meer mee kunnen vullen denk ik.
In de eerste bijbel die in Antwerpen gedrukt is , stond dat Adam en Eva in het paradijs ” Antwerps ” spraken .Of dat voor of na de zondeval was weet ik niet.
LL
EEN GEZIN IN ISOLEMENT
Binnen blijven is sterk aangeraden in deze dagen. Het is een echte uitdaging met twee kinderen die zich heel snel vervelen én als je bovendien ook nog van thuis probeert te werken. Routine opbouwen blijft de gouden regel in deze tijd, maar soms blijkt het juist ook zo moeilijk om de balans te vinden.
Je moet eerst de stekker uit het stopcontact trekken om daarna op het juiste tempo te kunnen bewegen en dat vraagt een beetje tijd. Maar naarmate de tijd verloopt, begin je wat rustiger te worden. Je bent niet meer zo nerveus, je hebt meer geduld met jezelf en met je huisgenoten, je begint een nieuw evenwicht te vinden…. Het is uiteindelijk je geheime wens om wat meer tijd te hebben. En je krijgt het nu en nog in overvloed ook! Wel een beetje gedwongen, een aspect dat je niet echt bevalt want jij wil ZELF beslissen over de dingen die in jouw leven gebeuren, maar je beseft ook dat het niet anders kan. De prioriteiten van vroeger zijn weg.
Een nieuwe routine. Na een tijdje kunnen wij als gezin onze weg vinden. Wakker worden, ochtendroutine, huiswerk met de kinderen, eten, werken, ontspannen en dan herhalen. ’s Avonds is het alsof wij van het werk of van school komen. We koken samen, eten en dan kijken wij naar een filmpje of het journaal. Op de duur wil je niet meer zoveel over corona horen, je hoort het overal op het internet, radio, krant en journaal. Je kijkt liever een film, maar omdat je kinderen in thuis hebt, kijk je naar iets op hun maat. Na veel wikken en wegen, kiezen we voor ‘The life of Pi’. Al meerdere keer gezien, maar altijd zonder kinderen.
The life of Pi Met een beetje hulp kan onze oudste kind kan iets van die film begrijpen. De popcorn staat klaar, het dekentje ligt knus over ons. Laat de film maar beginnen! Onze jongste steelt veel vragen en dit kan een grote uitdaging zijn tijdens het volgen van de film. Onze oudste kijkt met veel interesse naar wat er in de film gebeurt en af en toe geeft hij ook uitleg aan zijn zus. De spanning groeit: het hoofdpersonage moet een storm overleven. De storm symboliseert het innerlijke conflict tussen zijn ego en wat God van hem wil. De waarom-vraag brandt op de lippen van onze kinderen. Zoals op onze lippen vandaag. De kleinste begrijpt niet waarom de storm op zee plots aanwakkert, de oudste begrijpt uit de gebaren van het hoofdpersonage en uit zijn woorden dat het iets met God te maken heeft. Voor onze kinderen is God een deel van hun leven en toch begrijpen zij niet de draagwijdte van het conflict. Ik vertel hen dat het personage God vraagt waarom Hij hem straft, want Hij heeft hem zijn ouders al ontnomen….Wat wil Hij nog meer van hem? Mijn zoon lijkt onder de indruk. De storm wordt heviger…. Ik vraag hem: ‘Wat denk jij, zal God hem doden?’ En hij antwoordt vol vertrouwen: ‘NEEN’. Als wij maar zo’n (kinderlijk) vertrouwen zouden kunnen hebben!
Wat heb ik van mijn kind geleerd in deze coronatijden? Dat ik in de grootste storm van mijn leven moet blijven vertrouwen op God ook wanneer alles tegenzit. Zelfs in deze zeer uitdagende dagen waarin wij op zoek zijn naar zin, structuur en nut. Het klinkt als een cliché maar het is zo! Wat mij helpt om de zon tussen de wolken te zien is dit liedje: “Blowin’ in the wind” van Bob Dylan. Uit iedere tegenslag trekken we onze les. Wij moeten maar geduld hebben om te zien welke lesje wordt.
AL SNIJDT DE EENZAAMHEID, TOCH EEN GELUKKIG MENS
Eenzaam van alles en iedereen verstoken, tot bevreemdends toe. Eenzame avonden waar geen einde aan komt, met veel emoties, tranen, weemoed en veel pijn. Dit alles niet zozeer de eerste dagen, maar naar gelang de dagen vorderen. Het schijnt of de dagen door al die emoties langer en donkerder werden. Eén enkele maal die bitterheid doorbroken met een Face Time van de zoon, schoondochter en de kleinkinderen. En al dat triestig nieuw op radio en tv. Met hartpijn in gedachte bij al die eenzame overledenen maar zeker bij hun families, die geen afscheid konden nemen.
De zondag…Wat we allemaal gewoon waren kreeg plots een andere dimensie. De kerk die gesloten was, het tasje koffie dat we gewoonlijk na de eucharistieviering gingen drinken, wat gebabbel en gepraat, onze heimelijke lachjes… alles viel stil en een onbeschrijfelijke leegte in ruil voor de zalige zondagen. Bewust kies ik om de zondag als kerkganger te houden zoals ik het gewoon was. Mijn zondagse kleren liggen al klaar op zaterdagavond. De bakker brengt de pistoletjes en ik kook mij een eitje. De bakker bezorgt aan huis omdat ikzelf niet zo goed te been ben – een vriendelijk gebaar -, maar zonder menselijk contact, want dame corona kan in de buurt zijn. Na het lekkere ontbijt wacht om 10 uur de mis op het scherm. De radio geeft zijn dagelijkse cijfers over nog zoveel zieken en overlijdens…een reden temeer om even stil te staan bij al dat leed. Dan verdwijnt mijn verdriet in het niets en ben ik dankbaar dat ik niet bij die zieken hoor.
Blijf in uw kot is de boodschap. Contact houden wordt moeilijk de kinderen moeten ook in hun gezin blijven. Een telefoontje naar oma kan er nog wel af. De kleinkinderen hun eigen leventje valt ook stil. Daar zit oma altemaal aan te denken, het verlies van opa weegt nog eens zo zwaar.
Het blijf in uw kot-leven is eng en angstaanjagend. Het contact ook met de buren valt stil, iedereen blijft op zijn domein, verwerkt dat ‘blijf in uw kot’ op zijn manier.
Met boeken lezen en kruiswoordraadsels dood ik de tijd. Ik ben blij als de telefoon eens rinkelt. Mijn wekelijks marktbezoek mis ik zeer erg. Vrienden sturen al eens een berichtje en ik antwoord. Het kerkbezoek, die wekelijkse gezichten, het lijkt nu wel een ver van mijn bedshow, maar het doet me nadenken.
Nadat het kleine beestje met zijn vele tentakels opgeruimd zal zijn, zal alles zo anders zijn. Alles op veilige afstand, geen knuffels of zoentjes meer, alles zal zoveel meer pijn doen.
In de schoenen van een schoolkind. Mijn kleinkinderen van 7, 10 en 13 jaar beleven verschrikkelijke tijden. Geen klasgenootjes zien, thuis wat schoolwerk maken, mama wat plagen, niet naar de jeugdbeweging en niet naar de dansles ook geen paardrijles. ‘Mama ik wil wel naar de paardje’ en dan zachtjes huilen in bed. ‘Mama, ik wil wel naar school, met nieuwsgierige blik. Veel vragen en waaroms. De oudste begrijpt al zeer veel, is leergierig en beleeft alles zeer bewust. De jongste vraagt naar oma en begrijpt niet al te best waarom ik niet kom.
Met veel vragen en angsten beleef ik deze tijd, hoelang zal het nog duren eer we terug onze kinderen en kleinkinderen mogen zien. Onze vrienden en vriendinnen, hoe beleven zei dit? Hoeveel vriendschappen zullen er door kapot gaan, hoe komt iedereen uit deze onmogelijke tijd. Hoe kom ik zelf uit deze moeilijke tijd?
Tot slot: Al bij al en al snijdt de eenzaamheid erg, toch ben ik een gelukkig mens. Deze week heb ik al de dagelijkse bezinning van de bisschop van Antwerpen gevolgd, waaraan ik toch wel wat zinnige tijd aan besteed heb en dan gaat ook dat met een deel van die eenzaamheid lopen. Aan het dagelijkse avondgebed heb ik wel veel gehad.
EN WAT DOEN ANDEREN, DE VINGERVLUGGEN?
De smaak te pakken? Vul het verhaal aan. Anoniem of met naam en toenaam, kort of lang… Elk teken van leven, elke impressie is welkom en slaat een brug tussen jou en je lotgenoten. Laat van je horen via mail aan parochieblad.willebroek@gmail.com
VAN VERDER AANGEWAAID
Ja, er is angst.
Ja, er is afzondering.
Ja, er wordt gehamsterd
Ja, er is ziekte.
Ja, er is zelfs dood.
Maar,
ze zeggen dat je in Wuhan
na zoveel jaren lawaai
de vogels weer kunt horen zingen.
Ze zeggen dat hotel in West-Ierland
gratis maaltijden aanbiedt en bezorgt
aan degenen die aan huis gebonden zijn. (…)
Over de hele wereld worden mensen zich bewust van een nieuwe realiteit.
Hoe groot we in werkelijkheid zijn.
En hoe weinig controle we in werkelijkheid hebben over datgene wat er werkelijk toe doet.
Liefde.
Laten we dus bidden en bedenken:
Ja, er is angst,
maar er hoeft geen haat te zijn.
Ja, er is afzondering,
maar er hoeft geen eenzaamheid te zijn.
Ja, er wordt gehamsterd,
maar het hoeft niet oneerlijk te zijn.
Ja, er is ziekte,
maar de ziel hoeft niet ziek te zijn.
Ja, er is zelfs dood,
maar er kan altijd een wedergeboorte van liefde zijn.
Jij kiest hoe je nu wilt leven.
Haal adem, vandaag.
Luister, door het lawaai van jouw angst heen
zingen de vogels weer,
de lucht klaart op,
de lente komt eraan,
en we zijn nog steeds in Liefde gehuld.
Open de ramen van je ziel
En ook als je niemand kan aanraken
in de lege straten
Zing!
Verkorte versie van het oorspronkelijke gedicht “Lockdown” van Broeder Richard Hendrick, een Franciscaan Kapucijn die in Ierland woont
gepubliceerd mei 2020